starten
Oud en afgedankt? – 10 – Droom
Vanmiddag waste ik zijn haar bij de wastafel en terwijl de shampoo moest inwerken, keek ik in de spiegel naar zijn gezicht. Eerst vielen zijn flaporen me op, die waren me eigenlijk niet eerder opgevallen. Daarna zag ik ineens de gelijkenis met opa. Hoe mijn opa er uit zag, een smal gezicht met witte haren, weet ik voornamelijk van foto's. Ik vertelde dat aan Pa en toen herinnerde hij zich een droom van de afgelopen week.
"Ik droom nooit!" zei hij, "Maar nu heb ik voor het eerst gedroomd, dus weet ik eindelijk hoe dat is."
In zijn droom kwamen zijn vader en moeder bij hem. Het was heel vreemd, hij werd er wakker van. "Ik zag ze niet, ik kan ook niet vertellen hoe ze er uit zagen, maar ze waren er echt!"
Ik vond het mooi dat hij in zijn allereerste droom zijn ouders ontmoette en vroeg hem wat ze kwamen doen. Ze kwamen hem vertellen dat hij het goed deed.
Ontroerend, een bijzondere droom om te koesteren.
(wordt vervolgd)
Oud en afgedankt? – 10 – Droom
Vanmiddag waste ik zijn haar bij de wastafel en terwijl de shampoo moest inwerken, keek ik in de spiegel naar zijn gezicht. Eerst vielen zijn flaporen me op, die waren me eigenlijk niet eerder opgevallen. Daarna zag ik ineens de gelijkenis met opa. Hoe mijn opa er uit zag, een smal gezicht met witte haren, weet ik voornamelijk van foto's. Ik vertelde dat aan Pa en toen herinnerde hij zich een droom van de afgelopen week.
"Ik droom nooit!" zei hij, "Maar nu heb ik voor het eerst gedroomd, dus weet ik eindelijk hoe dat is."
In zijn droom kwamen zijn vader en moeder bij hem. Het was heel vreemd, hij werd er wakker van. "Ik zag ze niet, ik kan ook niet vertellen hoe ze er uit zagen, maar ze waren er echt!"
Ik vond het mooi dat hij in zijn allereerste droom zijn ouders ontmoette en vroeg hem wat ze kwamen doen. Ze kwamen hem vertellen dat hij het goed deed.
Ontroerend, een bijzondere droom om te koesteren.
(wordt vervolgd)
Oud en afgedankt? – 09 – Eindelijk gehoord!
Als ik Pa zaterdagmiddag in zijn kamertje tref, merk ik direct het verschil. Zijn gezicht straalt rust uit.
Hij voelt zich goed, zegt hij, en heeft zelfs warm gegeten om 12.30 uur!
Wat een verrassing. Tja, eerst durfde hij eigenlijk niet zo goed, want de herinnering aan paling eten lag nog vers in zijn geheugen. Maar er was vandaag een 'zuster' die hij graag mag en waar hij goed mee kan praten. Zij nodigde hem uit om het te proberen en dat deed hij! Een klein beetje aardappelpuree met zuurkool, heel fijn geprakt en met twee glazen water erbij. Het lukte! En hij is er erg blij mee.
Het contact met die zuster doet hem goed. Zij luistert naar hem, neemt hem serieus en behandelt hem als mens. Dat is wat hij mist bij de meeste andere personeelsleden van het verpleeghuis; een normaal gesprek voeren is er een zeldzaamheid.
Vanochtend vroeg hij haar of hij nog ooit van die katheter af kan komen. De zuster denkt van wel, maar het hangt er vanaf waarom die katheter er zit. Dat wist Pa niet meer, dus vroeg hij mij of ik het wist. Jazeker! Die katheter is in het ziekenhuis aangebracht omdat Pa teveel vocht vasthield, Er moest precies opgemeten worden hoeveel vocht hij innam en hoeveel vocht hij afscheidde.
Zelf vermoed ik dat het vochtprobleem inmiddels verdwenen is, of geminimaliseerd, maar dat het moeilijker zal worden om zijn blaas te trainen. Er zit nl een onmenselijk dikke slang in!
Pa had al eerder blaastraining in het verpleeghuis, weet hij. "Maar daar zijn ze veel te snel mee gestopt, na een paar dagen al, dus dat wil ik weer opnieuw!" Niet hier, natuurlijk. Straks, als hij verhuisd is.
Ik zeg dat ik blij ben zoals hij vanmiddag is; dat hij niet meer zo machteloos en boos lijkt. Dat klopt ook, hij heeft het gevoel dat hij afgelopen woensdag serieus genomen werd. "Ik denk dat Dora nu eindelijk begrijpt hoe het hier gaat.", zegt hij. Hij is tevreden met het gesprek met de arts, maar met het schema van de dixebtiste kan hij niet zoveel. Hij is ermee aan het puzzelen om de tijdstippen van de voedingsmiddelen naar zijn eigen idee in te vullen. Prima!
We gaan theedrinken in de 'huiskamer', die vanmiddag vol zit met patixebnten en familie. Ik vind het er nooit gezellig, maar daar zeg ik niets van. Als we na het minikopje thee naar het park wandelen, zegt Pa: "Ik pas absuluut niet tussen zulke mensen!" We hopen alle twee dat hij vxf3xf3r eind september weg is uit dit ka-el-ote verpleeghuis.
Oud en afgedankt? – 09 – Eindelijk gehoord!
Als ik Pa zaterdagmiddag in zijn kamertje tref, merk ik direct het verschil. Zijn gezicht straalt rust uit.
Hij voelt zich goed, zegt hij, en heeft zelfs warm gegeten om 12.30 uur!
Wat een verrassing. Tja, eerst durfde hij eigenlijk niet zo goed, want de herinnering aan paling eten lag nog vers in zijn geheugen. Maar er was vandaag een 'zuster' die hij graag mag en waar hij goed mee kan praten. Zij nodigde hem uit om het te proberen en dat deed hij! Een klein beetje aardappelpuree met zuurkool, heel fijn geprakt en met twee glazen water erbij. Het lukte! En hij is er erg blij mee.
Het contact met die zuster doet hem goed. Zij luistert naar hem, neemt hem serieus en behandelt hem als mens. Dat is wat hij mist bij de meeste andere personeelsleden van het verpleeghuis; een normaal gesprek voeren is er een zeldzaamheid.
Vanochtend vroeg hij haar of hij nog ooit van die katheter af kan komen. De zuster denkt van wel, maar het hangt er vanaf waarom die katheter er zit. Dat wist Pa niet meer, dus vroeg hij mij of ik het wist. Jazeker! Die katheter is in het ziekenhuis aangebracht omdat Pa teveel vocht vasthield, Er moest precies opgemeten worden hoeveel vocht hij innam en hoeveel vocht hij afscheidde.
Zelf vermoed ik dat het vochtprobleem inmiddels verdwenen is, of geminimaliseerd, maar dat het moeilijker zal worden om zijn blaas te trainen. Er zit nl een onmenselijk dikke slang in!
Pa had al eerder blaastraining in het verpleeghuis, weet hij. "Maar daar zijn ze veel te snel mee gestopt, na een paar dagen al, dus dat wil ik weer opnieuw!" Niet hier, natuurlijk. Straks, als hij verhuisd is.
Ik zeg dat ik blij ben zoals hij vanmiddag is; dat hij niet meer zo machteloos en boos lijkt. Dat klopt ook, hij heeft het gevoel dat hij afgelopen woensdag serieus genomen werd. "Ik denk dat Dora nu eindelijk begrijpt hoe het hier gaat.", zegt hij. Hij is tevreden met het gesprek met de arts, maar met het schema van de diëtiste kan hij niet zoveel. Hij is ermee aan het puzzelen om de tijdstippen van de voedingsmiddelen naar zijn eigen idee in te vullen. Prima!
We gaan theedrinken in de 'huiskamer', die vanmiddag vol zit met patiënten en familie. Ik vind het er nooit gezellig, maar daar zeg ik niets van. Als we na het minikopje thee naar het park wandelen, zegt Pa: "Ik pas absuluut niet tussen zulke mensen!" We hopen alle twee dat hij vóór eind september weg is uit dit ka-el-ote verpleeghuis.
Oud en afgedankt? – 08 – Inspiratiemail
Als je authentiek bent word je geliefd of gehaat.
x91Hij is best wel aardigx92 zal niet van je gezegd worden.
Alexander Smit
Deze inspiratiemail kreeg ik vandaag van Marthe. Ik vind hem wel toepasselijk, gezien het gebrek aan reacties op mijn onderstaande mail aan mijn familie.
* * * * *
Dora reageerde wel en heeft nu actie ondernomen, gelukkig, dus mijn noodkreet heeft zijn doel bereikt. Woensdag hebben zij en Julie een gesprek met de verpleeghuisarts, samen met Pa. Ik ben nog lang niet gerust op het resultaat, want zij en Julie gaan niet uit van Pa's belang, Zij willen de situatie bespreken en daar ligt de nadruk op. Mijn nadruk (en die van Pa) ligt op het bereiken wat Pa wil.
Julie kwam maandagavond bij hem langs en merkte op dat het toch allemaal wel mee viel en dat het niet zo slecht was in het verpleeghuis. Pa reageerde furieus op haar, vertelde hij me. "Ze weet absoluut niet wat hier allemaal gebeurt!" Gelukkig hield ze verder haar mond.
Inmiddels is Pa zo boos, en zo schijtziek van de machteloosheid om iets voor elkaar te krijgen in het verpleeghuis, dat hij niets meer wil zeggen, vertelde hij me dinsdagmiddag. Hij wil het niet meer; niet meer proberen om zijn noodzakelijke zorg voor elkaar te krijgen, niet meer proberen 'zusters' over te halen om zorg te geven. Het afdelingshoofd gelooft hem niet als hij bijvoorbeeld zegt dat hij nooit gedouched wordt. OK, zeg nooit nooit… maak er maar zelden van. Sinds 30 juni is hij twee (2) keer gedouched.
Het zit hem tot 'hier', zegt hij. Dan legt hij zijn wijsvinger tussen zijn kin en onderlip en ik zie de wanhoop in zijn ogen. En de woede. Hij wil niet meer vechten voor zijn rechten in het verpleeghuis. Hij wil maar een ding: zo snel mogelijk weg!
Oud en afgedankt? – 08 – Inspiratiemail
Als je authentiek bent word je geliefd of gehaat.
‘Hij is best wel aardig’ zal niet van je gezegd worden.
Alexander Smit
Deze inspiratiemail kreeg ik vandaag van Marthe. Ik vind hem wel toepasselijk, gezien het gebrek aan reacties op mijn onderstaande mail aan mijn familie.
* * * * *
Dora reageerde wel en heeft nu actie ondernomen, gelukkig, dus mijn noodkreet heeft zijn doel bereikt. Woensdag hebben zij en Julie een gesprek met de verpleeghuisarts, samen met Pa. Ik ben nog lang niet gerust op het resultaat, want zij en Julie gaan niet uit van Pa's belang, Zij willen de situatie bespreken en daar ligt de nadruk op. Mijn nadruk (en die van Pa) ligt op het bereiken wat Pa wil.
Julie kwam maandagavond bij hem langs en merkte op dat het toch allemaal wel mee viel en dat het niet zo slecht was in het verpleeghuis. Pa reageerde furieus op haar, vertelde hij me. "Ze weet absoluut niet wat hier allemaal gebeurt!" Gelukkig hield ze verder haar mond.
Inmiddels is Pa zo boos, en zo schijtziek van de machteloosheid om iets voor elkaar te krijgen in het verpleeghuis, dat hij niets meer wil zeggen, vertelde hij me dinsdagmiddag. Hij wil het niet meer; niet meer proberen om zijn noodzakelijke zorg voor elkaar te krijgen, niet meer proberen 'zusters' over te halen om zorg te geven. Het afdelingshoofd gelooft hem niet als hij bijvoorbeeld zegt dat hij nooit gedouched wordt. OK, zeg nooit nooit… maak er maar zelden van. Sinds 30 juni is hij twee (2) keer gedouched.
Het zit hem tot 'hier', zegt hij. Dan legt hij zijn wijsvinger tussen zijn kin en onderlip en ik zie de wanhoop in zijn ogen. En de woede. Hij wil niet meer vechten voor zijn rechten in het verpleeghuis. Hij wil maar een ding: zo snel mogelijk weg!
Oud en afgedankt? – 07 – Noodkreet!
Dit bericht stuurde ik zojuist naar mijn broers en zussen:
Vandaag was ik bij Pa met drie nieuwe lange broeken, maat 48. Die past hij ruim, een kleinere maat zou hij ook passen! Zijn buikomvang is nu 90 cm en er zit geen grammetje vet meer aan zijn lijf.
De broeken moeten nog gelabeld worden, dat kan niet in het weekend. Ik heb gezegd dat hij ze vooral niet mag laten wassen, maar hij wil ze wel direct aan, omdat hij geen andere passende broeken meer heeft. (De ene donkerblauwe heeft hij al de hele week aan.)
Zijn sokken zijn trouwens ook op, vanavond vertelde hij dat hij geen schone sokken meer heeft voor morgen.
De verpleging wil hem niet wegen, ze vinden het niet nodig, want hij is op 20 juli al gewogen en toen was hij zelfs zwaarder geworden (58 kg)! Dat kan kloppen, want in die tijd kreeg hij nog twee pakken sondevoeding per dag.
De verpleging loopt helaas voorbij aan het feit dat hij daarna, vanaf 28 juli, ineens gehalveerd is in zijn sondevoeding en dat heeft nu dus zichtbare gevolgen. Pa wil graag het tweede pak sondevoeding terug, maar durft het niet te zeggen tegen het personeel van het verpleeghuis. Dat zullen wij dus moeten doen! Wij zullen met de arts moeten bespreken wat Pa's wens is.
Bas gaat morgenochtend met mijn weegschaal naar Lutjebroek om Pa te wegen, zodat we ook aan zijn gewicht kunnen zien hoeveel hij afgevallen is.
Ik maak me echt zorgen dat hij straks de pijp uit gaat door ondervoeding!
We krijgen bovendien nog een extra probleem omdat de verpleging beweert dat hij al vijf weken geen tweede zak sondevoeding krijgt. Dat is niet waar, daarmee proberen ze hun fout te verhullen. We kunnen blij zijn met die fout, want daardoor was Pa weer een stuk opgeknapt, maar ik vermoed dat ze het nooit zullen toegeven. Dus is het alleen te bewijzen met Pa's vermagering en zijn gewicht.
Eigenlijk hoef ik ook helemaal niks bewezen te krijgen, ik wil vooral dat hij niet uitgehongerd aan zijn eind komt!
Liefs Goska.
Achtergrondinfo voor wie het nog niet weet:
Vijf weken geleden (toen Pa net uit het ziekenhuis kwam) was met de arts afgesproken om van twee pakken naar een pak voeding per dag te gaan, vanwege Pa's vochtprobleem en vanwege het feit dat hij was opgenomen voor palliatieve behandeling. De verpleging heeft die afspraak naast zich neergelegd en is doorgegaan met twee pakken voeding per dag. Zij hebben met z'n allen dus niet goed in zijn dossier gekeken, totdat een 'nachtzuster' dat ontdekte op 28 juli.
Sinds die tijd krijgt hij nog maar de helft aan voeding binnen en vermagert hij zienderogen!
Oud en afgedankt? – 07 – Noodkreet!
Dit bericht stuurde ik zojuist naar mijn broers en zussen:
Vandaag was ik bij Pa met drie nieuwe lange broeken, maat 48. Die past hij ruim, een kleinere maat zou hij ook passen! Zijn buikomvang is nu 90 cm en er zit geen grammetje vet meer aan zijn lijf.
De broeken moeten nog gelabeld worden, dat kan niet in het weekend. Ik heb gezegd dat hij ze vooral niet mag laten wassen, maar hij wil ze wel direct aan, omdat hij geen andere passende broeken meer heeft. (De ene donkerblauwe heeft hij al de hele week aan.)
Zijn sokken zijn trouwens ook op, vanavond vertelde hij dat hij geen schone sokken meer heeft voor morgen.
De verpleging wil hem niet wegen, ze vinden het niet nodig, want hij is op 20 juli al gewogen en toen was hij zelfs zwaarder geworden (58 kg)! Dat kan kloppen, want in die tijd kreeg hij nog twee pakken sondevoeding per dag.
De verpleging loopt helaas voorbij aan het feit dat hij daarna, vanaf 28 juli, ineens gehalveerd is in zijn sondevoeding en dat heeft nu dus zichtbare gevolgen. Pa wil graag het tweede pak sondevoeding terug, maar durft het niet te zeggen tegen het personeel van het verpleeghuis. Dat zullen wij dus moeten doen! Wij zullen met de arts moeten bespreken wat Pa's wens is.
Bas gaat morgenochtend met mijn weegschaal naar Lutjebroek om Pa te wegen, zodat we ook aan zijn gewicht kunnen zien hoeveel hij afgevallen is.
Ik maak me echt zorgen dat hij straks de pijp uit gaat door ondervoeding!
We krijgen bovendien nog een extra probleem omdat de verpleging beweert dat hij al vijf weken geen tweede zak sondevoeding krijgt. Dat is niet waar, daarmee proberen ze hun fout te verhullen. We kunnen blij zijn met die fout, want daardoor was Pa weer een stuk opgeknapt, maar ik vermoed dat ze het nooit zullen toegeven. Dus is het alleen te bewijzen met Pa's vermagering en zijn gewicht.
Eigenlijk hoef ik ook helemaal niks bewezen te krijgen, ik wil vooral dat hij niet uitgehongerd aan zijn eind komt!
Liefs Goska.
Achtergrondinfo voor wie het nog niet weet:
Vijf weken geleden (toen Pa net uit het ziekenhuis kwam) was met de arts afgesproken om van twee pakken naar een pak voeding per dag te gaan, vanwege Pa's vochtprobleem en vanwege het feit dat hij was opgenomen voor palliatieve behandeling. De verpleging heeft die afspraak naast zich neergelegd en is doorgegaan met twee pakken voeding per dag. Zij hebben met z'n allen dus niet goed in zijn dossier gekeken, totdat een 'nachtzuster' dat ontdekte op 28 juli.
Sinds die tijd krijgt hij nog maar de helft aan voeding binnen en vermagert hij zienderogen!
Oud en afgedankt? – 06 – Verpleeghuis is geen thuis
Vandaag haden Bas en ik een gesprek over de perikelen in de familie en hun, in mijn ogen, verminderde belangstelling voor Pa. Niet van iedereen, maar toch! Dat leverde een aantal nieuwe gezichtspunten op. Ten eerste denkt Bas dat de meeste broers/zussen nu vaker bij Pa komen dan toen hij nog in zijn eigen huis woonde. Weliswaar is de bezoekfrequentie minder dan toen hij in het ziekenhuis lag, maar over het geheel genomen zullen ze zelf vinden dat ze nu vaker komen.
Er zijn familieleden die er vanuit gaan dat Pa nu in het verpleeghuis woont. Zo ziet Pa het niet, en ik eerlijk gezegd ook niet. Hij 'verblijft' daar, maar het feit dat zijn televisie en zijn bureautje er staan, maakt het geen thuis. Als er twee mensen op bezoek komen, is zijn kamertje al te klein en moet er uitgeweken worden naar de 'huiskamer'.
Verder verschilt de benadering tussen ons broers en zussen. Ik ga uit van de behoeftes van Pa en probeer het verblijf in het verpleeghuis zo aangenaam mogelijk voor hem te maken. Ik begrijp goed dat hij zich daar klote voelt en dat hij er zo snel mogelijk weg wil. Hij heeft ook mensen nodig bij wie hij zijn hart kan luchten, die hem serieus nemen en niet meteen concluderen dat hij te negatief is. Bas denkt dat mijn gevoelsmatige benadering komt door het feit dat ik alleen woon en daarom beter aanvoel wat er mis gaat.
Of elk verpleeghuis hetzelfde is, weet ik niet, maar het Nicolaashuis is te vergelijken met een kinderdagverblijf voor ouderen. Er is weinig tot geen persoonlijke aandacht en de patienten worden door het personeel benaderd als potentixeble zeuren. Ze krijgen nog niet de helft van de zorg waar ze recht op hebben en waarvoor het verpleeghuis betaald wordt door de AWBZ.
Ik ontdek steeds meer zaken die het personeel laat liggen, maar Pa wil absoluut niet dat ik daarover iets zeg, want dan krijgen ze de pik op hem en wordt zijn verblijf er nog vervelender. Afgelopen week sprak ik vrij uitgebreid met een andere patixebnt van de afdeling, die me hetzelfde vertelde. Schokkend!
gommer2013 
